KUM / DANMIŞ KALELERİM BENİM
kum / danmış kalelerim benim,
yıkılmaz sanıp, güvendiğim... dizdim her bir taşını emeğimle, harcı ise, sadece saf sevgim... kuleleri öylesine yüksekti ki erişilmez, içine bir bir sevdiklerimi yerleştirdim.. bezedim içini tek tek gönlümce, her zerresinde ise yüreğim... öylesine ışık ışıktı ki güneş gibi, gece erişemez, üstümüze belledim... oysa, bir kuş kanadı esintisi yetti, yıkılmasına yok oldu inancım, aydınlığım, yok artık güvenim... anladım, yıkılmaz sandığım kalem, kum / danmış benim... NURSEN ATEŞ 30.05.2010 kızıltoprak |
Ayrıca foto iyi yakışmış şiirin tema'sına.
Çok saygımla.