Yar…
Ne söylense azdır
Rahmete gark olmuş,
Hilkatiyle
Bunu sunmuş nazdır
Sevdası hiçbir
Yürekte solmaz,
Hazan olmak için
Çalışmaz ulvi nidadır
Yavrusu uğruna canını
Feda edecek başka kim vardır,
Sabır içinde yol alan ihsandır

Ne kadar fıtri olsa
Bir nisa olarak yaratılan
Bulunsa, en yüce sevdadır
Ruhun çiçekleri, kalbin
Göz bebekleri, aklın rehberi,
Vuslatın habercisidir
Her halinde hak
Ve hakikatin izleri vardır,
Gözyaşları kadar
Ak ve en müşfik pınardır

Ne vakit
Annemi ansam
Yüreğimde ki bizarlığı
Unutup, Rabbime el açsam
Kalbime umut aşılayan
Eşsiz muhabbetin hakkını
Teslim ederek yaşasam
Vicdanım sızlamaz,
Yâdıyla bana refakat eden
Burukluk içimi acıtmaz,
Gamı bıraksam

Annem çok
Mahzun bir nefesti
Her halinde
Gariplik gözlenirdi,
Hem garip
Ve hem de yetimdi
Kimsesizlerin sesi
Olmak için çırpınan
Bir azimdi, feda olmak
İçin dur durak bilmezdi
Ne zaman bir sual etsem,
Gözlerine bakarak meramını
Anlasam sevinmesine
Çare olarak yeterdi

Şimdi
Ablalarım var
Ve hatta kerimelerim
Olsa dahi ne yazar
Annem sevinç
Ve hüznüyle, umut
Ve hicranıyla
Vakt-i saatine erişti
Kim bakar
İnsan için ömürlük olan,
Her iki dünyasını bağlayan,
Sevgi ve şefkatten
Başka derdi olmayan,
Feda olmak adına
Yarışan anneye içim yanar

Mustafa Cilasun