Zamanın İzinde.zifiri bir karanlıktan yaşama geldim henüz açılmıştı gözlerim yakıcı bir ağlamaktan yaşamla göz göze geldim ruhum bir düşün aleminde ve soluğum zamanın keşfindeydi annemin o masum o kırılgan tavırlarına dalardım x içime dek uzanıp damgasını vuran izini bırakarak ruhumda kurşun gibi ağır su gibi akan zamanın kendi akımıydı anlatamıyordum anlamaları da olanaksızdı ağlıyordum gülüşüyorlardı şimdi biliyorum içimde ki yangının ne zaman başladığını. x aylar sonra idi kendime gelişim direndim direndim ama yürüttüler yürüdüm de düşe kalka bilmediğim daha adım atamadığım bir yolun başında. x bir süre uzanarak beklemiştim yaşamın kıyısında ben otururdum o akıp giderdi sonsuz bir canlılıkla ben de iyileşiyordum o büyülü akışla günden güne ve gündüze ve geceye alışıyordum güneşe aya ve yıldızlara gülümserdim severek hepsini bir bir içime çekerdim bedenim ruhumla ritmini buldukça yürüdüğüm yolu zamanın zamansızlığında unuturdum. x ama kırılgandır an ve saat zamanı dilimler durmadan sessizlik derinleşir devinimler ağır düşler durgun dokunulmadan donar şimdi ki an yeniden soluğum kesilir elaman. x anılar süzülür katmanlar arasından yaşadığım ana tanık olurum ’şimdi’ sanki bir hayal dokunduğum gerçek ışıldayan sadece iki eldi geçip gitmiş benim geçmiş yaşamımdan x bahar geliyor bir sessizlik içinde derin bir acı dinmez bir göz yaşı mayısın kokusunda x zaman süzülüp gidiyor bir tek aklımda kalan çözülüyorum gün sona eriyor gelmiş an geçmiş zaman sonsuza uzanıyor zamansızlık doğuyor ve artık çok geç aramıyorum sormuyorum bilmiyorum ... kimdim ben? ... |
Ben de geç olduğunu düşünüyorum...
Ki bu sebepledir belki de üşüyorum deyip durmam.
Tebrikle...