UTANSIN
Ben aşkın peşine düştüm yürüdüm
Kendime dar gelen gönlüm utansın. Kendi cesedimi kendim sürüdüm Gelip de bulmayan ölüm utansın. Bir gecem geçmedi düşmeden gama Ciğerim söküldü tutmadı yama İçin için yandım tütmedim ama Etrafa savrulan külüm utansın. Kabıma sığmayıp taşmışsam eğer Kendimi kaybedip şaşmışsam eğer Ağyarın diline düşmüşsem eğer Mecnun’dan divane hâlim utansın. Kirpiğin sineme saplanmış oksa Kederim dağ gibi efkârım çoksa Aklımdan çıktığın “an” bile yoksa Günüm haftam ay/ım yılım utansın. Hicranım soyutsa gözyaşım somut Yazgımsa feleğin verdiği komut Fincandan çıkacak yorumsa umut Kaderim talihim falım utansın. Ayrılık zehrini içemiyorsam Benden geçip senden geçemiyorsam Başka bir sevdaya göçemiyorsam Hep sana bağlanan yolum utansın. Hasan Hüseyin YILMAZ |