Taksimin göbeğinde bir ihtiyar gördüm. Yaşlı bir kadın dileniyordu. Ayaklarında bir poşet, ayakkabı yok şişmiş. Gördüğümde tam yanımda bir şey diyemedim. Algılayamadım önce bir iki adım ötemde durdu. Ben dondum kaldım. Her defasında gözümün önünde. Neyse bir sürü mazeret bulup uzaklaştım yanından. Sonra bin pişman. Bunun üzerine yazdım. Eyvallah.

Dur
Yazma
Ne olur dur
Sözlerin ağarmış saçlarına
Bir kalem daha oynatma ne olur.
Kalabalık şehrin leş kokan sokaklarını gördüm
Pislik akan logarlarının yanında burnumu tıkayıp geçtim.
Yakışmıyor biliyorum aşk sevgi üstüne ne yapayım şair değilim.
Yine günah çıkaracağım
Kapkara gönlümü sizlerin temiz vicdanlarında yıkamak niyetim
Sormayın demiyorum
Sorun ki bu zehir atılsın vicdanımdan
Kapkara damarlarımda gezen kötülük çıksın
Zayıfı yetimi, öksüzü görmeyen gözlerim kör olsun
Kör olmuş ki görmüyorum
Dilim lal
İki adım ötemde
Geçip giden ihtiyar nine
An an gözümün önüne geliyor
Ayaklarının altında cennet olan annem
Yırtık pırtık elbiseler içinde
Bir tutam vicdan dileniyor:
Allah’ım şehrin tam ortasında
Buna nasıl kör kalırım
Kalabalık vicdansızlık içinden
Beni sıyıran nedir?
Yok yok
Ben körkütük acımasız zombi kılıklı biriyim
Bir iki çift iyi söz de edemedim
Dilim tutuldu
Kendime bir sürü mazeret buldum.
Şimdi
Bunları söyleyerek günah çıkarıyorum.
Yazık yazık
Bin kere söylesem yazsam
Ne değişir
Ben otuz saniyelik bir zamanda
Merhamet diyen kendi iç sesimi
Piskopat bir katil gibi
Parça parça edip
Taksim meydanının ortasına
Gömdüm.
Ben yaşayan bir ölüyüm,
Ağlamak
Ağlamak
İstiyor
Yaralı
Gönlüm.

(Nisan 2013 İstanbul)