Yarış Atına Yükledim Özlemimi
Hasret kalınca kaleme kâğıda ellerim
Sen geliyorsun aklıma Gözlerim gözlerini özleyince Avuç açıyorum Yüreğimdeki yağmur damlalarına Şiirimin köşelerinde gezinmiyorsun artık Ten kokulu ceketimin astarına gizliyorum seni Ve yüreğimin tam üstüne oturuyorsun Bedenimin tek sahibi hükümdarı gibi O an sara nöbetlerimi tutuyorum senle Ve yürekten yüreğe akıntısı başlıyor aşkın Ardından seni zindanından çıkarıp seviyorum Beyin hücrelerime sakladığım resmine bakarken Ve sonra özlemimi yükleyip binicisiz yarış atıma Kilometreler uzaktaki bilmediğim sana gönderiyorum Oysa bir üçgende bilinmeyen denklemdin sen Ve yarış atımda bu üçgende benle ölüyor özleminle Kazanan belki sen belki de bendim bu yarışta Her ne kadar göremezsem de sen kupayı kaldır bize |