Ömrümün Bahçesiömrümün bahçesini yıldızlı gecelere gömüyorum her ömrün bir bahçesi bir dilek yıldızı saklı iksirine sarı gül kokusu kendi iksirinde sulanır bahçesine ki, güneş ömrü ne kadarsa okadar örüyor iksirini ipeksi dokunuşu güneş rengi ,üstelik dikensiz diken sahte güllerden anlaşılır değeri değerinden çok ki ,aşı tutmadan aşk yaprakları yuva yaptırır kanatır yüreği heleki ,damlası düşmesin bahçesine… * -umut köprülerimi kirpiklerimden koparıp avuçlarıma saklıyorum turnaların kanatlarından uçuruyorum sevişmeleri sıcaklı bakışlara kayıp iniyor dudaklarım hikayem bitmiyor sen doldurmayınca senimi kendimi kandırıyorum kalesi viran olmuş şehrine anlıyorum şu kısacık ömrüme sığdıramadın ömrünü ömrümün bahçesine öksüz bıraksam kelimelerimi fora veriyor her bir harf bir bir kül oluyor silinmiyor silinmeyenler arasından üç harfli kelime sallıyor o üç harf biribirini yakamozlu yıldızlardan kim daha çok seviyor sevmiyor sevdasına kim daha çok yazıyor yaşıyor yarışına kim daha çok miras bırakacak , kefensiz beyazlarına ölmekten değil mirassız ölmek vardır ya işte o….! ömürümün bahçesi Gülay GÖKTÜRK |
ömürde ve bahçede yar alabilmek ne güzel düştür...
çok tebriklerimle değerli kalem...