1913 Balkan Savaşları’ nın sona ermesiyle gördükleri zulüm yüzünden göç etmek zorunda kalan muhacirlerin gurbet hikayesi

Ne idi bizi bu topraklardan koparan
Çok mu görmüşlerdi oysa anadan yardan atadan
Vatandan ayrılmanın adıydı gurbet
Gelinlik kızlar gibi baba ocağına hasret
Yağmur çiselemesi gibi akan gözyaşlarına nispet
Küffarın çizmesi çiğnemişti bir kere iffeti, namusu
‘’Kâfirin çizmesi altında ovada yaşamaktansa,
Hür olarak dağda yaşamak yeğdir ‘’ deyip çıktıkları bu yolda
O gidilen yerlere uyum sağlayacaklar mıydı acaba?
Bülbülü koydukları altın kafes
Onlara cennet gözükecek miydi?
Yoksa vatan vatan diye
Ah edip !!
İnim inim inleyecek miydi dertli gönüller?




Bugün ağlıyorsa eğer Rumeli
Suskun yüreklerin haykırışını bir nebze olsun dile getirmek adına
Geri dönüş yoktu çıkılan bu yolculukta
Güneşin batışını izlediği bu tepeler yabancıydı artık
Akan dereler, kana kana su içilen çeşmeler
Hepsi geride kalmıştı ne yazık!
Ölülerini her bayram ziyaret edemeyecek olmanın
Hüznü yürek dağlıyordu adeta
Göbek bağıyla bağlanılan bu yerlerde
Yok muydu bir çaresi kalmanın

Otopsisi zor yaralar bırakmıştı öksüz kalan anılar
Muhacirlikti adı belki ama geçer miydi bu sancılar
Rendelenmiş umutlar vardı edilse de baş tacı Anadolu’mda
Gülüşler vardı muhacirimin yüzünde gül üşüten
Ölüşler vardı vatandan uzak da olsa dalgalanan Ay yıldız altında
Kefeni vatan toprağına kavuşmasa da, kucaklamıştı onu da
Ananın evladını bağrına bastığı gibi Anadolu toprağım

Bugün ağlıyorsa eğer Rumeli
Dertli Kızan fazla söze hacet yok dağlama yüreği
Yaşayan bilir acıları çaresizliği ve çekilen çileyi
Artık ağlama Ey Rumeli !!
Garip bırakmadı muhacirlerini
TÜRK’ÜN ELİ…



SERKAN YAZICI