Kırık Gülümsemean, her şeyi içerirken hayal ne gereklidir birçok kişi ölü, kafamın içindeki adresten titreyen, lades kemiğim değil gözkapaklarımda kar ağırlığı pencerede geveze kuşlar gökyüzünü anlatırken bir ağaç olmak isterdim, kendimi görme ağacı kuş oldum kondum kendi dalıma hezaren çiçeği gibi soldum daha çocukken de kendimi oynardım okul köşelerinde yapayalnız omuz üstüne ben çiçeği ve sonra sadece sessizlik oldum düşer g i b i dallarımdan gözlerim koptu |
...işliyor insanın içine içine
herkes kendi omzunda ağlamayı öğreniyor zaten gün geçtikçe....