Y A L A N O L D U N
Soldun. Günün birinde solması gereken tüm çiçekler gibi..
Her gün içine bir derin pişmanlık soludun.. Bir tek yaprağını bile sana borçlu olmayan sen Her nefesinde içimde ezdiğin çiçeklerin hesabını sordun.. Her doğruya kapattığın aklını, erişilmez dengeni sınadın. Bildiklerini elleriyle deviren..Ey gafil,ey mecnun..Ey serseri yürek! Sen değil miydin, zamanın bahrinde gözlerimin hizasında ölümü bekleyen? Aşk eyleyen, aşık eyleyen.. Dillere düşürüp berduş eyleyen. İki kor bırakıp kül eyleyen.. Şimdi söyle; bu anlamsız alkış,iki yürek bir kaçış.. Kime bu serzeniş,bu gidiş kime? Ruhunda süren dört fasıl, döner mi kardelenden gül’e? Oysa istesen, sana çıkardı bütün sofalar. Bu kalbin kıvrımları sende sonlanırdı.. -Kalp senle doluydu- ki; yol bitse ne çıkar! Bana gelince; Ben kendi sonbaharımı yine kendim çiçeklerim. Ayazınla yaktığın kışımı, papatyalarımla süslerim.. Sense soldun artık .. Yok dönüşün! Zihnin sustu, konuştu bedenin Uyudun, bir koyun oldun! Tükettiğin zaman değildi. Tükendin bak ! Yalan oldun… Ayşe Akpınar-2011 |