Kadın toprağı çapalıyordu
ve toprağın
Demirle buluştuğu her zerrede
Eşsiz bir kıvılcım parıldıyordu...
Oysa kadın
Hala çıplak bir sıcaklıktaydı
Güneş vuruyordu o yorgun vücuduna
Ve toprak
İncitiyordu ruhunu kadının...
Oysa kadın açtı
Bilmezdi ;
Mahremini tanımadığı masalara meze etmeyi
Kırışmıştı yanakları
ve nasırlıydı elleri
Yalnız gözleri yorgun bir tebesssümde parıldamaktaydı
Sustu kadın
Ama toprağın suya acıktığı kadar
Şefkate açtı
Tepesinde bir güneş
Ayaklarını bastığı toprak
Ve kadın
Kadınlığından çok uzaktaydı...
Emekti var edebileceği tek serveti
Sırtında bir can parçası
Ve kadın toğrağa emek aşılamaktaydı
Ne afrika da ki aç çocukları tanıyordu
Ne memelerindeki şehvetin farkındaydı
Kadındı sadece
Kimse öğretmedi ona
Bir erkeğin terli vücudunda hayat bulmayı
Yalnızdı hep içinin üşüyen yanında
Sustu kadın
Kadın toprağı çapalıyordu
ve toprağın
Demirle buluştuğu her zerrede
Eşsiz bir kıvılcım parıldıyordu...
Furkan Emre GÜLERYÜZ