Ben yalnızdım
Ben acizdim iki sözcüğü konuşmaktan
Ben düş yolcusuydum
Ne kimseye karışan
Ne dünyayı değiştirmeye kalkışan
Bir çılgındım



Kendi halimde yaşar
Her günüm dünümün tekrarıydı
Olağandı hayatım
Tatlarım üç kelimeyle sınırlıydı



Ama bir gün
Mevsimler sıfatsız iklimken yüreğimde
Kalbim sevmek nedir bilmezken
Şiir uğradı yanıma
Ve şaşırdı feleğim
Tarumar oldu damarlarım
Renklere büründüm tepeden tırnağa
En güzel anlamalara ifade kaldım
Cümle alem şahitliğinde



Ve o zamandan beri
O adı şiir olan isimden beri
Mısra mısra konuşmayı da
Dize dize susmayı da bildim
Taviz vermeden edepten



Ki yar nasıl sevilir
Yağmur hangi kelimelerle tasvir edilir
Çocuklar neden başından öpülür
Duyarlılık niçin dile getirilir gibi
Binlerce satırı öğrendim
Gözlerim açıldı gerçek aşka
’’İlahi sese nefes olmak(mış) bir ömür’’ tümcesinde
Ve sözün en etkili silah olduğunu
Sevginin her durumda elzemliğini
Huzurun her halini kavradım
Şiir sayesinde