zaman kaybı/kan kaybı gibiydi..akıp giden her şey ölüme benziyordu o günlerde..İşte bu yüzden..göz bebeklerimizden akan her bir damla yaştan..sevgileri içiyorduk, sevgililiğimizi..işte böyle mükemmel geliştiriyorduk ki canımızdan su veriyorduk nadide bir çiçek gibi ve işte bu yüzdendi ki acıda asla olmadı ölüme keskin gidişlerde ölümden öte yol olamayan mecburi dönemeçlerde ve derin bir ayrı kalma korkusuydu sadece gelecek bahardan
neyse...






(...)

ve bilki sevgili;
kırılırken yüzündeki gülüşler
hatırlamak mümkün değil,
buruşuk çarşaflardan, uçları yanmış anıların
gün batımlarında askıda kalırken düşleri/düşüşleri ki
gökyüzü kadar uza/ksın bana
unut şimdi
bilirim derindir senin suların
kanamalı kelimelerinle pansuman yapıyorsun yüreğine
hadi şimdi
hemen şimdi bir kelime daha
ve boğ beni
kır asanı yüreğimde ki
içimin çatlaklarından hücrelerime ak/sen
yak sen
sesin çarparken ıslak
avuç içlerim terliyor
ve kasıklarımın ağrısı
çıkmaz sokak telaşlarında
statik ince bir ağrı
tenimin/terinde
kokusunda/dokusunda ki
altyazısız günlerimizin
kısa fragmanlarında
siyah beyaz sonuçlara gebe kalırken günlerimiz
farkındayım anımsatıyorsun bana
kendimizden en uzak yeri ki
izlerini silerken b-akışlarının
saçlarının kırıklarını düzeltirken aynanda
eteğini indir diz altlarına
sen bir anahtar deliğinden izlerken kendini
merdiven boşluklarına gizle düşlerini/düşüşlerini..



(...)