Ölümün kokusu eylül kokuyorŞiirin hikayesini görmek için tıklayın gerçek bir hayat ve ertelediği yaşamdır gördüklerim
ne sen olmak isterim ne de senin yaşadıklarını yaşamak gel gör ki sen yaşadın ey köy kokulu kadın ana ve seni yazmaya devam edeceğim.... beni af et.....
her uykuya düştükçe gözlerim
ölüm öptü düşlerimden ve yok oluşlara saldım kendimi kırık bir sazda telsiz tınımda hesapsız sevdamda gülsün bağrımda hep kahır yine kahır ömrüm ölüm soluyorsun ya sen haydi kalemine yasla ruhunu ve yazıl geceme tüm gözler mumlu gülümsemekte ölüme kırık bir konsolda gizlediğim şiirlerler gibi ve yüzüne düşen çizgiler gibi sevdamı yazdığım dizeler gibi hep gece yine gece ölüm kokuyorsun eylülün yaprak dökümünde ayrılık pranga ömrüme ve yalnızlığının en koyu ölümüne hükümlüyüm mahmudiye düzkaya |
ve gölgeden ibaret olur insan..