İstanbul'un ilk Tanrı'sı
Tüm yüzlerin unutmayla bir ilgisi vardır
kimi çizgilerinden asılır kimi de maskelerinden bakma, tüm aynalar ölü doğar eksiktir hep bir yanları en çok da gölgeleri; bir kader gibi sırtlarında dolaşması bundandır Ah tüm zamanın çocukları yenilgileriniz ne de ihtişamlı ne de yüce azaplarınız var tüm bu söylenceler, masallar, hikâyeler, şiirler bir dünün rüyasından uyanması Bir şey yapma sadece yük et kendini sen korkularının isim bulamadığı evladı, azad ediyorum seni bu cümlelerden Açılsın yaprak yaprak bilinsin ân be ân demem o ki rû be rû gömütlerden bir çatlak sızdırır kokusunu ölmüş olanın adım adım dur, daha yürüme burası sana inanacağım son yerdir; hadi korkmaya başla! |
uzun zamandır ilk kez bir şiir heyecanlandırdı beni...
başlığından son satırına kadar oldukça havalı bir şiir
severim bu tarzı...
tebrikler...