Önce akıldan ve mantıktan yana
Söküp aldılar neyimiz varsa
Ve sonra “kulak küpesi” misali
Sahte bir “kimlik” verdiler elimize
Ve bindirdiler bizi “saf saf”
Şirk/et-i Şerriye Trenine...
Bundan sekiz yüz sene evveli
Cennete bir-iki, cennete bir iki...

Ve hala bekleriz o gün-bu gündür
Eksiltmeden ümidimizi zerrece...
Şuursuz ecrimiz kabul görecek
Ve paslanmış tekerler dönecek diye...
Görmeden geliş-gidişini
Karşıyakadaki “hızlı” trenlerin
Ve hissetmeden kokusunu
Yan bahçedeki güllerin, karanfillerin
Ve öğretmeden dilimize sormayı
Sebebini bu bitimsiz bekleyişin
Ve öğrenmeden kafamızı yormayı
Anlamak için aslı-astarını işin...

Ve korkarım ki... kaç nesil gibi
Gidemeden bir milim bile ileri...
Erecek ah-vah ile bizim de
Nafile ömrümüz bir gün nihayete...
Ve “Kitap” devam edecek yazmaya;
“İnanmışsanız en üstün sizsiniz elbet”
Ve biz devam edeceğiz aramaya inatla
“İmanı” cehalet ve esaret karanlığında...

Ve bindirdiler bizi “saf saf”
Şirk/et-i Şerriye Trenine...
Bundan sekiz yüz sene evveli
Cennete bir-iki, cennete bir-iki...

Veli BOSTANCI