Ey ruhuma can katan sırlı güzellik
bir bahar dalının coşkusunda filizlenen
kirpikleri nemli bir sevda tomurcuğusun sen
en yüksek yerinde unututulmuş bir uçurumun

Ey uzak dağ başlarında açmayı bekleyen tomurcuk
keşke sarılabilsem boynuna güneşle her sabah
keşke kanatlarım olsa uçup gelsem yanına
yüreğimin içindekilerini getirebilsem
tutabilsem üşüyen ellerini
dokunup kirpiklerine kırılganlıklarını onarabilsem
aşk üzere içtiğin su olsam
yağmur olup yağsam mavi saçlarına
ve oturup ağlasak beraber iki yalnızlığımıza...

umut çiçekleri eksen de gönül bahçeme
canım cok acıyor can çiçeği
zaman defterini kapatmış
sonbahar sarmış düşlerimi
öylesine yorgun öylesine kırgınım ki
en az kırk yerinden yırtıldı kalbim
ne yapsam yeşermiyor içimdeki çimenleri sevincin
esmiyor içimin mavi rüzgarı artık, kırıldı camdan kalbim
ömrüm ölüme ayarlı, ölüm ömrüme
yolcuyum
hakkını helal et nazlı tomurcuk, canımın gülü
seni yemyeşil dağların gizemine emanet bırakıyorum
hep gönlünce yaşayıp ömrünce gülesin diye.