Analarının kuruyan memelerinden sonra,
Hiç doymadı toprağın çoçukları
Çocuk ölümleri yaşadılar, şehirlerden uzak sıtmalarda
Bazen kerpiç evlerde, bazen bir roman çadırında
Koyu, karanlık bir girdap; sevmeye, sevilmeye bile mecal yok

Ilgıt ılgıt döküldü gözyaşları
Sessiz çığlıkları yükseldi semaya

Tutalım ellerinden, kaldıralım dedi fenomen bir kadın
Sırf gösteriş için uzatır gibi yaptı elini
Oysa açlığı sadece filmlerde görmüştü
Denizdeki kumu saymazsak, hiç avuçlamamıştı toprağı...

Zorbaların kahraman ilan edildiği bir ülkede,
Ne beklenirdi ki insanlık adına, gösterişten başka...

Fikirlerin hüküm giydiği, karalama kampanyaları
Zindanları doldururken
Uğursuzlar, imansızlar;
Özümseyemedikleri dinin, kisvesi altında
Memleket kurtarma çabasında
Açlar, açıklar kimin umurunda?

Kan uykulara can verenler derin uykularda
Onların bu halini gören,
Yılanlar şaşkın bin yıl yaşadığına...

Ve toprağın çocukları halen aç
Analarının kuruyan memelerine muhtaç...

"O" kadınsa çok meşhur şimdilerde
Belli ki gözü çok yükseklerde...

Bir anne gülümsüyor "ona" kırılgan bir yürek
Ve alaycı bir edayla.
Belli etmiyor ama, iki eli yakasında, iki cihanda.

Güzel günler göreceğiz
Üzülme anne...

Mehmet Fikret ÜNALAN