Şiirde (ama serbest olsun ama hece şiiri olsun) mutlaka kafiyeye yer verilmesini savunan kesimdenim ben. Bir şiirin içerisinde kafiye olmaz ise şiir anlamını yitirip düz yazıya dönüşüyor ve ben kafiyesiz bir şiirden şiir lezzetini çıkartamıyorum ne yazık ki. Kafiye bir ustalıktır, öyle her akla gelen sesdeş kelimelerin birleşiminden kafiye yaratılmaz. Sevgili Çetiner'in şiirlerini kafiyelerinde ki düzen yüzünden daha bir şevkle okuyorum. Şiir kendini ve duygularını o kadar çok özümsüyor ki, farkındaysanız Çetiner'in kafiye adına hiç bir dizesinde anlamından sapma veya uzaklaşma bulamazsınız.


Şiiri bırakmaya gelince; sevgili Çetiner aslında çok iyi ifade etmiş. 'Şiiri bıraksanda o seni bırakmaz' Çünkü şairler için şiir artık bir yaşam tarzı, kendini ifade ediş biçimidir ki, yerine ne koyarsan koy hayatından şiiri çıkarttığın zaman eksik kalırsın.

Ben kendisine bu eser için teşekkür ediyor, tam puanımla sayfasından ayrılıyorum...