Yok Oluş
tarihi ve kültürel kentlerde büyüdü çocuk yıllar
ben kendimi bildim bileli kardeşti insanlar sonra ne olduysa birdenbire ne tarihi kaldı o diyarların ne de kültürü havasını dahi soluyamaz olduk sokakların kükürt kokuyordu kaldırımlar çocukluğumun çit ve sarmaşıklarla örülü hayalleri komşunun duvarında asılı şu an ... öyle öyle yitirdik birer birer kentleri kılıç darbeleri yetmeyince kardeşliğe yeniliverdik bir zaman sonra kendimize dardı önceden sokaklarımız yürekler alabildiğince geniş şimdi sokaklar geniş, yüreğimiz dar bizim kentli çocuklar her birisi yalnızdılar sevmek en büyük zanaatları yeni kentler onları da harcadı kentleşmeden genç yüreklerimiz ayağa kalkın ey çocuklar dışarıda çanak çömlek oynuyor babalar....ykp.... |