GÖKYÜZÜ VE BEN
Tutuklanmıştı tavır ve dil
Boynunda ay kolyeli gökyüzü girdi koluma Mavi ikram etti açık ve derin Sonumuz sonraya umut Böyle bir ses duydum yanılmıyorsam Yürürken mesafesini ruhun Eğmişti başını çatmadan kaşlarını Bilirsin ben de halden hale sokulurum Boş ver kabul et sen de Bak işte,dönüştü acıların evcil hüzne Haydi git ört beni üzerine Geç oldu vakit Gittim Topraklaştı uzandığım yatağım Sanki perdelerim sarmaşık Kir tutmaz ve ıslak nüliferdi karanlık. Bu gece Bu gece de bedensiz uyuyacağım Ya bir karanlık vari olsam Ya sökebilseydim hayatın şafağını Büyümek istiyorum nülifer gibi Bu hayat batağında |
Düş gücünün zenginliği ve anlatımdaki özgünlük kendini aleni farkettiriyor.Şiirlerinizde " bedensizliği " çok kullanıyorsunuz.Onu fark ettim.Beden... varlığın kendini ispat gerçeği...Kutlarım yine çok güzeldi.Saygıyla.