Sensizlik AnaforuSensizliğim beynimde zehir yalnız kaldığım geceler kadar soğuk buğulu camlar ardına bakarken söndürmüşüm umudumu onlarda; ihtiyar güller kadar soluk Sensiz anlarda yokluğun uzak öfkemi sarmalayan nazar buharlaşan nefesler gibi dağılır zaman diğer yanıma ulaşamayacak bana vuslatı yaşatamayacak gibi gelir? Kuşkudan kurtulamayan aklım ve boş merakım alır gider öfkemi ben istenmeyen acı gibi sen fanusta ruhuma köz döner başım alır benden, içimdeki sen kaygım Yalnızlığım buz tutan ağaç dallarını hiçe sayar şimşekler eşlik eder hasretin lal ritminde ölüm gibi gelir bana! her hecede adın sayıklanır Zelihan gibi konuşurum kendi kendime Yusuf gaybına düşmesin diye! Soğuk bir alaz yalarken odamın duvarlarını yakmadım ateşimi havaya karışan dumanlı nefesim düşüncelerime kurunca tuzak sızın dolar ruhuma ince ince sabahın ilk ışıklarında sessizce sevemedim yalnızlığı sevemedim sensizliği böylesine severken! ... gitme! |