KIRMIZI RUJLU MUTLULUĞUMYalanlar uyduruyorum kendime sadece bana zarar veren.. Her sabah işe giderken mutluymuş rolü oynamak için çekmecemde sakladığım en güzel maskemi takıyorum süsleniyor kırmızı rujuma gülümsüyorum. Adımlarımın topuklu sızısı ciğerlerimde öylece seriliyorum yollara. İşten dönüşüm kimsenin içinde hissedemediği bir hüzün bulutuna sarılarak oluyor. Üşümemenin sevinci var omuzlarımda bir zamanlar içimi titreten arzularımı evimin basamaklarına gömeli uzun zaman oldu. Kapıyı açmam kelimelerimi dilimin ucuna gömmekten daha uzun sürüyor hep çıkarıyorum maskemi atıyorum salonun ortasına kendimi çıkarmanın ferahlığı sarmalıyor kirpiklerimin donmuş sarkıklarını usul, usul eriyor koşarak yatağımın üstüne atıyorum yalnızlığımı odamın başucuna saklanan kâhırlı yastığım kucaklıyor siyah saçlarımı.. Abajuru yakıp aynadan yansıyan kırmızı rujuma bakıyorum mendili hışımla söker gibi elime alıp dudaklarımda ki yapmacık gülümsemeyi yırtar gibi siliyorum yüzümden. kimsenin bilmediği yalnızlığımı üstüme örtüp yarı ölüm olan uykunun kollarına bırakıyorum düşlerimi. Buse DENİZ |
Abajuru yakıp
aynadan yansıyan kırmızı rujuma bakıyorum
mendili hışımla söker gibi elime alıp
dudaklarımda ki yapmacık gülümsemeyi
yırtar gibi siliyorum yüzümden.
kimsenin bilmediği yalnızlığımı üstüme örtüp
yarı ölüm olan uykunun kollarına bırakıyorum düşlerimi.
vergular benzetmeler gerçek kutlarım şairi anlamlıydı