KARANLIĞIN GÖZÜMÜ ALDI
Gözlerinin ışığında yıkadım geçmişimi
Sıcaklığında pişti bir bir hayallerim Yokluğunun üşüyen gecelerinde kor kor Bekledim uzun uzun, yandım ama sönmedim Küle de döndürse bu tutsaklık beni Hasretim ki sensiz ölür bırakır mı peşimi Bir ağaç gölgesinde oturmuş gibi Seni anmak böyle serin Limandan uzaklara dalarmış gibi Sana sevdam öyle derin Yokluklara kan ağlatmakta yokluğun En ümitsiz hastalardan daha ümitsiz En müebbet mahkumlardan daha mahkum Sonum sonsuzlukta son bulacak biliyorum Görüyorum ruhumun cengini amansız zamanlarda Zaman zulmetten kafes içimi daraltmakta Daraldıkça ümidimin ışığı korkuyor rüzgarlardan Rüzgarlar ki en hafifi göklere kaldırmakta. 28.12.2012. |