DUYMAZLAR
Yüreğim ,
Bir okyanus dalgasına konup, Ona bile hissettirmeden batacak kadar hafif. Ve kumlar üzerinde yürüyen, ayağı çıplak adam, Sıcağından sınır dışı edilen kalbin, Tek failidir artık. Kanatlanıp göğüs kafesime girecek kadar zarif, Düz taban basıyor ayaklarım yaşama. Açılıyor sükut kapısı, Amansız bir yalnızlığa. Yoksulluk; İklim değiştiren soluk benizli arkadaş, Güneşe atılan mızrap sesi, Tabuta çakılan son çivi. Aynı anda kuzeyi gösteren, Aylak ,İki yüzlü, Huzura taşınalım bir akşam üstü, Yıldız parlatalım alaca karanlıkta, Komşu makamlar gezelim, Sahipsiz bir efkarın dumanında. Dile talip yoktur kulaktan başka, Duymazlar diyelim… duymazlar! Ölüler, Nasıl uyanır sabaha. Selcan GÜNDÜZ |