ÖLEN ÜZÜLÜR
ÖLEN ÜZÜLÜR
Bilinir ki, bu ay muharrem ayı Kerbela`da aklı kalan üzülür… Okuyup inceler kara sayfayı Azıcık vicdanı olan üzülür… Hasretlik çok yormuş yüreği tekler Umut merhametin yolunu bekler Neden gevelenip durur gerçekler? Bir farkına varsa yalan üzülür… Sırtımı hiç yaslamadım dayıma Şükür dedim ne düştüyse payıma Gem vurmazsa insan kötü huyuna Çakılır da yere kolan üzülür… Dede onbeş, torun seksen yaşında Bilmiyor ki nefsi neyin peşinde Vuslat mevzilenşmiş köşe başında Eyvah arpacığa gelen üzülür… Umman`a kurduğu bin bir tuzakla Donatmış sofrayı havyar, balıkla O, sofrada fakir gelirmi akla? Bir lokma ekmeği bölen üzülür… Gönül gözleri kör, kulak sağırsa Yusuf`u kaç kişi duyar bağırsa Sevapları az da, günah ağırsa Yaşayan anlamaz ölen üzülür… Yusuf Giraz Oberhausen/ 26.11.2012 |
Yaşayan anlamaz ölen üzülür... çok manalı bir şiir...
ahiret endişesi taşımayan, dünyanın peşine takılan, nefsine uyup başkalarını unutan ...ukba da elbette üzülür ...Rabbim bizleri korusun onlar gibi olmaktan.