BİR SAVAŞ GÜNLÜĞÜHangi gün, hangi saat bilmiyorum Ama insanlığın en sert kışında, Yalnız küçük bir çocuk görüyorum Diz çökmüş toprağa, sokağın başında. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor, Anlam veremiyor olanlara, Korkudan başka bir şey yok gözyaşında. “Durun, yapmayın” diyemiyor kimseye Belki biraz gücü olsa, Bir son verecek her şeye. Sadece bir kelime zikrediyor dudakları Ve sadece o kelimeye bağlı tüm umudu, İnsanlığın bu en sert kışında. Zaten kimse durduramaz o gözyaşlarını Bir anne dışında… |