NEYDİKKİ BİZNelerden vazgeçtik Bilsen kimleri katlettik bir celladın baltasında O kadar acımasız O kadar kendimize dönüktük o anda. Hissetmedik çekilen acıları Baltanın indiği gövde kadar kenarından, kenarından yaşadık akan acı deresinin. Hep ben derken doğan güneşin ışıklarına kararan bulutları arkamıza alıp gizledik hüzünleri hüzün kadar büyüdük benlik içinde biz’i sattık üç kuruşa haraç mezat göstermedik kimseye gizlerimizi. Masa kurulurdu meydana Suçlular dizilirdi kenara okunurken cezaları hep başkasının koyunuydu kesilen ben karışmam deyip izledik heyecanla.. Ne zaman ki o cellat tepemize dikildi Ne zaman ki balta bilevlendi daha inmeden korku çöreklendi ciğerlere açıldı mizan defteri gömüldü içine günahlarımız gözlerin feri işlendi bir bir kalplere son demeden ölümden önce kendimizi seyrettik hayırsız kalplerde.. Ayvazım DENİZ |