BÖYLE Mİ GİDİLİR ?
sessizliğin çöktüğü sabahın ortasındayım
kışın ayazı vurur yüzüme kimsesiz sokaklarda gözümdeki yaş akmaya korkar belki ama nafile kaderi düşmek olan herşeyin yaşadığı son gibi.. bağıramazsam, atamazsam zehrimi, bu ev, bu kent yıkılır damarlarımda dolaşan kan benim değilmişcesine aynada baktığım bir çift göz yabancılaşır.. dört duvar, yalnızlığımı sınar artık kapattım kapılarımı, eminim gidişine bil ki, gidenin ardından örtülür tüm kapılar söylesene, gerçekten böyle mi gidilir ? ona öğret, ağlayarak gidenleri getiremeyecegini içimdeki çocuğa öğret.. yoksa bekleyemem baharı. bende yola revan olur giderim. beni de döndüremezler ağlayarak, bilirim.. |