BEN DAMLA İKEN DONDUM KALDIMCamın buğusundan damlayan suçlu bir damlaydım Hafif aralık pencerenden gizlice sızdığımda içeri Islaklığım görülmesin diye en kuytu köşelerde dinlendim bir süre Güneş ışıkları hiç yaramaz bana Kururum geride kalan izim gibi. Odan caddeye bakan karanlık bir köşede Perdeleri hareli bir sitem renginde Ortada kendinden geçmiş Yorganı senin gibi sarkık bir yatak duruyor . Bir köşede konsol sanki ben buraya ait değilim der gibi Kaykılmış seni seyrediyor. Kolun güzel bir kadını sarmalarken Doyumsuz gözlerin perdenin aralığından caddeyi dikizliyor Her an avına atlamaya hazır bir atmaca gibi Keşfetmeye çalışıyorsun aç gözlülüğünle. Yanında ki gönül kanamış içten kimin umurunda Sen hırslarınla sadece uçkurunun peşinde bir zavallı. Pencerenin ışık sızan yanından Gündüzün ihtişamı gelirken gözlerimin ferine Gördüklerim kör edercesine sızlatıyor içimi Bir matem havası çalıyor gönlüm Hemen oracıkda üşüyor, üşüyor Donup kalıyorum... Buse DENİZ |