Hükümsüzlük
Ve ben
Boş kaldırımların ıssız çocuğu Ne dudaklarına bir şarkı yakışır Ne yüreğine bir gölge Gece gibiyim güneşini bekleyen Karmakarışık bir yumak hislerim Kendi içine taşmaktan yoruldu yüreğim Ne derleyip toparlayan var Ne de sahiplenilmiş bir sevgi Kendimi yazıp kendimi okuyorum Dizleri yorgun göğsümün Sokaklarda hep aynı yüz Köşeler aynı, kapılar aynı En tanıdığım şey sessizlik Ve sevgisizlik Yağmur aynı yalnızlıkla ıslatıyor ruhumu Susuyorum Her geçen gün uzaklaşıyorum yüreğimden Çıkmaz sokaklar korkutuyor beni Bin cımbızla çekiyorum adımlarımı Soru gelmenle ilgili Cevabını bilmiyorum Dedim ya Boş kaldırımlar Bir ayak sesine hasret lambalar, direkler Ne gelen var Ne geliyorum diyen Hükümsüzlük yaşadığım aslında çocukluktan ziyade Ne kendime hükmüm var Ne yüreğime |