Canımdan çok sevdiğim bir vefasıza yazılmıştır.

EY Şiir!
Kim bu mutlu insanlar?
Yalnızlığımla dalga geçer gibi bana bakıyorlar
Yoksa,kendilerini bulunmaz Hint kumaşı mı sanıyorlar?

Susma Şiir!
Kim bu mutluluk rolünde oynayan zavallı insanlar.!
Tanımıyorlar mı beni ?
Bilmiyorlar mı 3.tekil şahıstan sonra hiçbir zaman sevgi sayfalarında,
Gülüşlerimle birlikte ” ÖNSÖZ’lerde” yer almayacağımı.
Hep üzgün, hep karamsar, hep kötü bilineceğimi.!

EY Şiir!
Söylermisin onlara;
Beni bu kadar güçsüz görmesinler.!
Ben ki yıllar boyunca olmayacak, bir duaya âmin demiş biriyim
Ben ki yıllar boyunca olmayacak şeylerin peşinden koşmuş biriyim.
Ve kaybedecek hiçbirşeyimin olmadığını öğrensinler

EY Şiir!
Ona da deki;
Ben Sırf ona zıt olarak yaşıyorum bu hayatta ve ;
“Yıkılmadım ayaktayım” şarkısını sonsuza kadar onun inadına
Her fırsatta haykıracağım.
Oysa ben böyle yaşamak istemiyordum.
Tertemiz duygularım vardı benim
Hani benim rehberim olacaktı ?
Hani o yalnızlığımı bitirmek hayata olan küskünlüğümü barıştırmak için vardı gönlümde
Hani nerede o yalanlarla sarf edilen o tatlı sözler,
yazılan nağmeler ve birlikte çekilen cansız resimler.
Bunların ne anlamı kaldı artık benim bu anlamsız hayatımda,
Ama olsun bunlar tek tesellim olmuşken,
Benim tertemiz duygularımla oynadığı yetmiyormuş gibi
benden bu yalnızlığıma ortak olan bu cansız hatıraları istiyormuş ne hakla?
Mutlu olması için mi ?
Başkalarına karşı mahsun ve zavallı olduğunu ispatlaması için mi?
Yoksa ;
Benim gibi sevgilere inanan temiz duygulu insanların kanına girip daha sonra hiç acımadan kanını kurutması için mi?

Yusuf Vahit Karagülle

28/11/2012