IŞIĞIMDIN ÖĞRETMENİM
İnsan yetiştirmek bütün gayesi
Adam olmamızdır onun payesi Şimdi bir köşede haber bekliyor Sormayın kalmadı bir hikâyesi Bir yanlış görürse düzeltirdi hep Arardı sonuçta mantıklı sebep Dertlere çareydi, doktor gibiydi Karşılık bulurdu ondan her talep Şefkat kaynağıydı öğrencilerin Olsa da içinde yarası derin Yansak kavrulsak da tasa etmezdik Onunla her yer olurdu serin Her zaman bir adım bizden önceydi Bazen bir gül idi, bazen goncaydı Nasıl bir ışıktı, akıl ermezdi Gündüzde güneşti, gecede aydı Karnı zil çalsa da demezdi açım Yanımda ol hocam, sana muhtacım Karanlık gecede sensin meşalem Sensin ömür boyu başımda tacım Başımı okşardın, babam gibiydin Sen bir idealdin çabam gibiydin Kışın ayazında üşüdüğümde Sırtımda yün keçe, abam gibiydim Dostluğu, sevgiyi sende bulduk biz Senin öğütlerin en iyi çeyiz Vazgeçilemezsin, ilaç gibisin Sensiz çorak tarla, senle bahçeyiz Derste işin olmaz tasayla yasla Yüreğinde sevgi azalmaz aslâ Tebessüm edersin her gördüğümde Bizler ham kumaşız, biç sen makasla Hasta olduğumda yanımda sendin Düşüncelerimde renk renk desendin Yazın sıcağında kavrulurken biz Serin meltem gibi ruha esendin Adnan ÜNAL “ö.ç.m” |
Bu arada çok sert eleştirdiğiniz ve bunu unut, bir zamanlar böyle yazarmışım dediğiniz şiiri silip yeniden yazdım. Kısa dizelere durak uydurmak çok zor ancak; düşünceyi ifade bakımından ve şiirsel olarak eskisinden daha iyi olduğuna eminim. İşe yaradı sert eleştiriniz. Teşekkür ederim.