O An, Anlarım ki…
Ben artık buralarda duramam,
Adana’nın sokakları çağırır. Güney’den bir yel eserde, Karataş’ta bir martının kanat çırpışı, Karaisalı’nın mut kokusu ruhumu sararda. O an, anlarım ki… Ben gurbet ellerde duramam. Pamuk tarlasından bir ses “gel” der, Toros’un eriyen karlarının şırıltısı “dön” der, Bu seslerin uğultusu beynimi delip geçince, O an, anlarım ki… Adana. Adana’m beni çağırır… O çağırıyı duyanda, Beynim değildir, ayaklarımı kontrol eden, Yılkı atı misali yüreğim. Ayaklarıma “koş” der koş… Seni sen yapan, dünyanın en bereketli topraklarına, Koş artık, koş Çukurova’ya Özer Arslanpay |