Usandım artık,
Dağların tepesindeki sis,
Körelmiş ocaklardaki is,
Karanlık yollardaki kasisler gibi,
Azabın bende,
Huzurun eller de baki kalmasından...

Usandım artık,
Koca öküz gibi kağnıya koşulmaktan,
Yalnızca elinin mağrifetiyle anılmaktan,
Herkesi gönüllemek için paralanmaktan,
Emeğin ben de,
Semeresinin eller de yer bulmasından...

Usandım artık,
Doğruyla yoğrulmaktan,
Hatırı gönülü saymaktan,
Arı edebi tek başıma taşımaktan,
Kırgınlıklarımı içime,
Gülen yüzümü dışa vurmaktan...

Usandım artık,
Güvendiğim her daldan düşmekten,
Yokuşa vurulan yollarda yürümekten,
Gözlerimin yaşını her Allahın günü silmekten,
Hüznü bağrıma,
Vuslatı ardıma atmaktan...

Usandım artık,
Güdümlü mermi gibi savrullmaktan,
Can bildiklerimde yanılmaktan,
Issız köşelerde mendil kullanmaktan,
Derdin bana,
Mutlulun ellere yoldaş olmasından...

Kimbilir...
Yarın sabah belki de üstüme güneş doğmayacak,
Gözlerim şu fani dünyaya son kez bakamıyacak,
Birileri gözlerinden öylesine bir iki damla yaş akıtacak,
Yine yanıldılar işte,
Ben yerimi kaparken, onlar hala arada dolanacak...



ÇİMDİK 15.11.2012


DEĞERLİ SİTE YÖNETİMİNE VE OKUYUP YORUM YAPMA ZAHMETİNDE BULUNAN TÜM DOSTLARIMA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM.SEVGİLER.