Hep çevrenizdekileri mutlu etmek için çırpınırsınız... Sonuçta bir de bakarsınız ki vefasız yürekler çoktan yok olmuş, yapayalnızsınız... Kendinizle muhasebe başlamıştır artık.

Aklım ‘’çek git diyor, yedin kafayı
Sen nesin, sen kimsin anlayamadım
Kendine çektirdin türlü cefayı
Ben de şaştım seni tanıyamadım!’’

Mantığım diyor ki; ‘’hayatın yanlış
İyiyi kötüyü ayıramadın
Gönlün bahar umar, yaşadığın kış
Verdin hep, kimseyi doyuramadın!’’

Sabrım der k; ‘derya idim, dağ idim
Tükettin, ben bile dayanamadım
Yeter artık, bitti bende kredin
Bilesin ki, iflas ettik be kadın!’’

Ruhum der ki; ‘’kıvranıp duruyorum
Katilimsin, sayende eriyorum
Son umutla son kez çırpınıyorum
Hep uyuttun beni, artık uyandım!

Ne akıl ne mantık, ne sabır kaldı
Ruhun esir, zindanlarda daraldı
Bedenin pes etti kendini saldı
Biz ölürken, sen sözde yaşayandın!

Hayatın hacizli ömrün kördüğüm
Bu gidiş hayrına değil gördüğüm
Musalla taşına uzandığın gün
Anlarsın ki, biz de, sen de kurbandın!’’

Akıl mantık sabır ruh ve de beden
Haykırıp duruyor hepsi içimden
Olmadık şeylerle nasıl ve neden
Beşimizi (hepimizi) birden böyle harcadın?

SU KILICI

NOT:Hepimiz hayat seline kapılıp kendimizdeki neleri nasıl arsızca harcıyoruz diye düşündüm. Bu dizeler döküldü yüreğimden.