karmaşık bir fon rengi şimdi
gençliğim
sensizliğim
kum kapı meyhanelerinde ayyaşlığım
istanbul’ken istanbul
darmadağınlığım
ve kalecik karası gözlerinin izi



uzun gemiler geçiyor cankurtaran önlerinden
elbiseleri asılı gerilmiş tellerde
iyice örtüyor üstünü biri
sakınıyor gözlerimden


ceviz ağacı yazılmamış daha
karanlık alaca istemiyor gülhanede
sultanlar uykuda
korkuyorum
oymak için ışığımı
her dalda bir karga



ne güzel yakışırdı beline acem ipeği
sevecen kaygan
tek simitle geçerdik karşıya
boğaza gemler vurulmadan



soruyorsun
şilede bezler dokunuyor mu daha
elle hilesiz
ah saf yüreklim benim
sevmeler kaldı mı ki bedelsiz



geçmiyorum yıldız yokuşundan daha
kaymıştık ya teknikten salarak kendimizi son kışımızda
kalsın diyorum kulaklarımda
o kahkaha







kasım