ZERO ANA

Uyandı bir sabah Zero Ana
Sol yanında ince bir sızı
Boğazı düğüm düğüm...
Yavrusu geldi aklına
Ağlamamalıydı tuttu kendini
Sanki açlık grevinde olan oydu
Düştü düşecek çokta yorgundu
Şeytana lanet okuyup duğruldu
Usulca kakıp namaza durdu
Ve uzandı elleri göğe

’Ya Rab
Bitsin artık bu zulüm
Bu kadar kolay mıydı? ölüm
Açken kızım nasıl yanmaz bu gönlüm
N’olur uzak dursun gençlerden ölüm

Kalkmaz alnı secdeden
Darmadan dua eder iki büklüm
Sonra çeker tezbihini

’Süphanallah lailaheillallah
Gençler ölüyor Allah Allah
Duymaz mı analar
Neden susar konuşmaz insanlar
Ölüyor kuzum yetiş ya Allah’

kapı çalınır tak tak tak
çocuklar ellerinde torba şeker toplar
doğru ya bugün bayram
beriwanı da böyleydi bir zamanlar

Zero Ana için bayram kuzusunun gülüşüydü
O yoktu yüreğinde kıyametler kopuyordu
Kıyametten arta kalan yanını alıp
Mahpus kapısına koştu
Kınalı kuzusunu görecekti
Ama o gelmedi
Nasıl gelebilirdi ki...

Açlık grevinin 52. günündeydi
Takatsizdi bedeni
Yavaş yavaş kaybediyordu bilincini

Gardiyan bağırır görüş bitti
O yine gelmedi
Belkide Zero Ana
Yavrusunu bir daha hiç...
Hiç göremeyecekti

02/11/2012 denizli