İNSANA SEVGİHer an çekip giderim, bilirim alnımdadır Levh-i mahfuzda duran bilinmezlik yazısı Savaş meydanlarımda kılıcım, kınımdadır Belki bir karıncayı ezmişliğin sızısı Bu muamma ahvali anlatsam kaçık derler Şaşırırlar düz yolda tökezleyip düşmeme “Çatlamış yüreklere su” diyerek giderler Göz ucuyla bakmazlar akıp giden çeşmeme… Nasıl ateş düşmüşse gönlünün ortasına Firavun’un Musa’dan haberi olduğu gün; Yüreğim öyle yanar mazlumların yasına Sönmesi arz üstünde zulmün son bulduğu gün… Ne sinagog ne cami ne kilise ne bir put Kafi gelmez bu canı bağışlayanı zikre Başlangıcı beşikti sonu olacak tabut Arasını adadım insanlık diyen fikre… Beni kesmez batının cafcaflı hümanizmi Yolculuğum yunusça sevgilere doğrudur Fetva verin: İnsanı böyle sevmek caiz mi? Bu şiir bir insandan insanlığa çağrıdır. |