8
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1679
Okunma
Her günün batağında hiçliğe batıyorum...
Ömür bir rüzgar gibi hüzünle yatıyorum
Kuru yaprak gibiyim nolur tutsan elimi
Sevdadan bir kemer ol sar incecik belimi
Öyle çok yoruldum ki ter tırnağımdan çıktı
Sensiz yaşanmıyormuş gönlüm yaşamdan bıktı
Solmakta olan gülüm umut dök toprağıma
Uğur böceğim ol da gelip kon yaprağıma
Rüzgar alır götürür ruhumu sana doğru
Bir bilinmezlikteyim bilmemki nedir doğru
Son tura giriyorum mesafeler kısaldı
Şu solan gözlerimde bir umutsuzluk kaldı...
Göğsümdeki kafese ruhumu tutsak koydum...
Sana gelen yolların en zorundaki, oydum
Gönlümü çapaladım kanattım sabır ektim
Kalabalık bu yerde zannettim bir ben tektim
Bembeyaz sayfalarda satırlar kara kara
Gece olan dünyama güneş ver ara ara
Aç sıcacık koynunu yolumun sonu sana
Sımsıkı saracaksın bilirim toprak ana
İçimde sessiz çığlık gözlerimde yaş süyüm
Ruhumun boğazında görünmeyen kör düğüm.
Dünya denen bu yerde gaflete dalmış hiçim
Nedendir kan akışı bu insanlar ne biçim..?
Meryem Durdü
5.0
100% (8)