---HİÇİM---
Her günün batağında hiçliğe batıyorum...
Ömür bir rüzgar gibi hüzünle yatıyorum Kuru yaprak gibiyim nolur tutsan elimi Sevdadan bir kemer ol sar incecik belimi Öyle çok yoruldum ki ter tırnağımdan çıktı Sensiz yaşanmıyormuş gönlüm yaşamdan bıktı Solmakta olan gülüm umut dök toprağıma Uğur böceğim ol da gelip kon yaprağıma Rüzgar alır götürür ruhumu sana doğru Bir bilinmezlikteyim bilmemki nedir doğru Son tura giriyorum mesafeler kısaldı Şu solan gözlerimde bir umutsuzluk kaldı... Göğsümdeki kafese ruhumu tutsak koydum... Sana gelen yolların en zorundaki, oydum Gönlümü çapaladım kanattım sabır ektim Kalabalık bu yerde zannettim bir ben tektim Bembeyaz sayfalarda satırlar kara kara Gece olan dünyama güneş ver ara ara Aç sıcacık koynunu yolumun sonu sana Sımsıkı saracaksın bilirim toprak ana İçimde sessiz çığlık gözlerimde yaş süyüm Ruhumun boğazında görünmeyen kör düğüm. Dünya denen bu yerde gaflete dalmış hiçim Nedendir kan akışı bu insanlar ne biçim..? Meryem Durdü |