NEFESRuhunun arka sokaklarında Sessiz bir ölümü öpmüştü aşk Baharın çıplaklığında Kanayan yaralar saklamıştı Ağaç kavuğuna Acılarıyla hamlaşan Susuyordu Kendi intiharının doğuşuna Göğsü boş heykeldi Çekiç darbesine yıkılışının yalnızlığında Kayıptı İliklerinde bir nefesti aşk Ki tene değmedi Dudaklarından gelmeliydi son nefes Ciğerlerini kana boyayan Bir şarkı gibi kulaklarında Gidişinin ayak sesleri Yokluğunda ölüyorduk işte Bir mevsime sığmış iki can’la. YOKLUĞUNDA NEFES ALMAK Aynı mısraları tekrardan ibaret Yatağın dölünde Kıvranmış ruhum Hisleri lâl Körkütük bakışlarının ardına saklı Sabahların üryanlığı BAK.. Bir kaç yıldız taktım Kirpiklerimin ucuna BELKİ DE.. Dünyanın sonu geldi Sırtını dönmüş mevsimlerim Omurlarımın arasına sinmiş rüzgar Sinsiliğinde beynime hükmetmenin Tepişip dururum kendimle Yorgunluğumun arsızlığıyla Ölüme uyuyamadım 18.10.12 NÜRGÜL OCAK AŞK ÇİZDİM DUDAKLARIMA,ÖP BENİ ÖLÜ YANLARIMDAN.. |