Memleketim beyaz bir yorgan altında
dalları ince sarkmış
uzamış saçağında hasreti sevdalı güneşe,
ve sakalı toprağın dördüncü mevkisinde ağrımış,
saçı tozlu dağ başında boynundan ayrılmış
ah dostlar
mum ışı gibi yanıp sönen gözde kalmış aklı,
punçakları bir ihanet sırasında açımış
yarılmış dudağı on iki yerin den
buz gibi kahır damlamış kiprik den

gidenler
geriye dönüp bakmamışlar
oda gidenlere ! haykırmamış
kızıl bir güneş aramış gözleri
gözleri mercan
oda ben gibi
insanlığın sekizinci departmanında
raylar üstün de
çatlamış feleği
gümüş tepside pişmiş
oda ben gibi
damarından akan kan
kan oluk oluk
ıslamış toprağı yeniden
akan kan
yitirilen can
ellerin değil
bizim
bir güvercin sıcaklığı gibi
dört nala giden at gibi
memleketimin saçlarına değdi
ölümle yazılan bu hürriyet
artık hürriyet bir daha ölmüyecek.

irfan KÖKTEN