EVVELİ NE, AHİRİ NE...?

Öylesine bir eylül akşamıydı bugün yine
Öylesine yürüyordum kaldırım taşlarında sessizce
Hüznün sen kokan hali çepeçevre
Dört bir yanımı saran hasretinin sancısı
Gözlerimde çiğ taneleri donuk mat hediye
Aşina zamanların ayn-ı sefası
Anlatmadım kimselere...




Aylar geçecek eminim ki böyle
Belki de..
Yitik yılların halkalanmış ahvalinde
Ben yine adımlarıma seni ekleyeceğim
Yine saatleri sayacağım ümitlerle
Sus pus sancıları efganlarından kime ne
Hesapsız dökülen yapraklarda sarı helile
Parangalar ellerimde
Kanatlarım taş
Uçamıyorum
Diye diye..
Geldik bu vakte..



Bir rüyaydı düşe saran belki de
Uyanamıyorum...
Evveli ne, ahiri ne..?


HAZAN
____________________________________________

Hep böyle hüzün kaynağı olarak başlar, bitişi daha da hüzün yansıtır Eylüllerin. Soyunmağa başlamış ağaçlarıyla, zümrüt yeşili giysileri hepten sarılara dönüşmüş. Hiç fırsatını kaçırmayan son baharın hoyrat rüzgarlı bir sağa, bir sola savururmakta, ömrünü tamamlayan yaprakları.Nedensiz değil İnsanların bu mevsimde telaşı. Buruklukları artar Eylül hüzünlerinin mevsim geçişlerinde, her canlı hisseder bunu; en fazlasını da insan.... Yeniden hatırlar dünyanın döndüğünü, ona koşut hızlı geçen zamanın da dadurdurulamayacağını. Bir bakıma da yetkin öğretmen gibidir; unuttuklarımızı hatırlatır sonbaharlar. Sararıp solan birçok güzelliklerle, herşeyin bir sonunun olduğunu, acı - tatlı birçok serüvenin de bu mevsimlerde kazanıldığını, çokçasınının da bu mevsimlerde kaybedildiğini anlar insan. Dayanıklı yaratılmıştır insan. Mevsim güzellikleri gibi, sevdiğimiz pek çok şeyin zaman yıkıcılığının etkisinde olduğunu da bilir ve hüzün girdaplarıyla hayal dünyalarında yokolmanın nedensiz olduğunu da.

Uyaran mesajlaları, tatlı hüzünleriyle çok güzeldi şiirniz değerli şairim. Özenli ve yoğun ilhamlı bir emek ürünüydü.

Esenlik ve mutluluk dileklerimle kutlayı selamlıyorum sizi, HAZAN Şairim. Kemal Polat