çaresizliğim..özgürlük.. insanın nefesinin boğazına takılmadan çıkması ne büyük mutlulukmuş.. yaşadığımı hissediyorum..evet evet yaşıyorum..karşılıksız sevgide varmış öyle mi? şefkat , merhamet... bunlardı aklımdan geçen iyilik meleğinin başucumda bana baktığında.. sonra bir fırtına sürükleniyorum oradan oraya... gelmişti nezarethanemin gardiyanı çatıktı yine kaşları başlayacaktı maphus hayatım karanlıkların içindeydim şimdi ama başım dikti her zaman.. gecenin geç saatlerine doğru tutamadım başımı eğdim önüme akıttım içimde biriktirdiklerimi.. ve dilimde tek hece; Anne , anne..!! |