Yollar beni sıkıyor öldürürcesine
Rüzgarlar değiyor şakağıma
Gidiyorum…
Ama bilmiyorum, bu yol beni nereye götürüyor.
Hafiften saçlarım kabarıyor
Biliyorum ki yollar asla beni hayallerime götürmeyecek.
Umutsuzca yürüyorum…
Düşününce hiç gündüzümü göremiyorum.
O karanlık yollar,o kırık hayaller beni ağlatıyor
Yollar beni senden alıkoyuyor
Bir an ayağıma sarı yapraklar düşüyor ağaçlardan
Bakıyorum yapraklara, düşünüyorum…
Yüzü solmuş yaprak ve üzerinde bir damla su…
Ve anlıyorum ki
Zaman beni de yaprak gibi hayata diz çöktürüyor
Ağlamak istiyorum…
Ne olur bırakın beni...

Sana uzanıyor bütün ellerim
Ama her defasında tutamıyorum
Hayallerim tutuyor beni sana karşı
Bir yıldız kadar uzaklaşıyorum
Birden kayboluyor ümitlerim
Derin bir kuyuya düşüyorum
Sense engin gökyüzüne çıkıyorsun
Sen çıktıkça ben bir kat daha ölüyorum
Derinleşince acım, çekilmez sancım başlıyor
Çaresiz kalıyorum, hayallerimi gömüyorum kalbime
Çatlayan umutlarımı, aydınlığa saçamıyorum
Ne olur bırakın beni…



M. NAZIM TÜRKYILMAZ