Bizim dizilerimiz vardı
Yedi tepeli İstanbul da tehlikeli oyunlar oynardık
Aşk üzerine

Kaybeden üçüncü şahıs rolleri bize düşerdi

Ali susar sessizlikle anlaşılmayı beklerdi
En yüksek sesin duyulmazlığında

Saatler geçmeyi bilmezdi
...Ölümünü beklerdik saniyelerin
Aşk oyunumuza kavuşmak için

Yusuf olmaya cesaretimiz yoktu
Sessizce bir kenardan sevmeyi tercih ederdik
Uyuyamazdık kaçırmanın telaşıyla

Ömer kadar yaramaz değildik belki
Ama
Her tarafımız yara bere içindeydi onun gibi
Duruydu bütün sular
İçine girsek boğulmanın derinliği

Hava anaç
Güzel bir tablo gibi
Bir gitse
Bütün karakterler anlamını yitirir
Sevmek bile anlamsız onsuz
Sığınacakları bir liman bile kalmaz

Dışarı açılan onlarca karakter bakar konağın penceresinden




Kimi zamanın köprüsünden aşağı atlamayı bekliyor
Uzanan bir el yıkılsa
Suya düşer
Biliyorum su aktıkça güzeldir
Sesi yalnız akınca duyulur
Göle birikmeye gelmiyor
Ölüyor bütün karakterler

Birde o gecekonduların konuşması yok mu?
Birazcık arabesk gerçi
Ama olsun
Kelimeler dolu
Cap canlı bir dünya

Akif Tütüncü

Ne zamandır İstanbul’la yüzleşmiyorum

Yedi tepesini yıkıp
Gözlerimle harmanlamışlar
Bir boğaz geçsin diye mutluluğa

Nedense
Okunmuyor artık hiçbir durağın ismi
Gidenler nereye gittiğini bilmeden yolcu

...Her giden diğerinden yorgun

Karanfil kokuyor bulutlar
Yürek çekiyor
Sarhoş bir yağmuru
Yalpalayarak dökülüyor

Yüreğimde birikinti yokmuş gibi

Oysa
Her geçen yağmur binlerce defa daha geçmiştir ömürüm den
Islanmak için
Hissetmek lazımmış
Adını koymadığım bir acıyı

Ne zamandır İstanbul’la yüzleşmiyorum

Yedi tepesini yıkıp
Aşk yapmışlar
Unutmamam için seni

Hüzün boğmasın kentimin sokaklarını

Dokunmasın caddelerimi bilmeyen bakışların

Lalelinin yadırganan sokaklarıyım

(Bir defa dönsen
Bana verdiğin söze)
,,,,,,,,,,,,