BENİM HALA ÜMİDİM VAR
Esmer rüzgarlar fırtınalara gebe,
yağmursa toprağı emziren, uzun kıvır kıvır saçlı ve gencecik bir ana gibi herşey olabildiğince taze ve verimli. Pembe bulutlar efsunlu bir Mona lisa gibi, kaş göz burun, sanki; DA VİNCİ gökyüzündeki ufuk çizgisine, ahşap bir tabure atmış da, tuvalini oturtup, sabırla yeniden resmetmiş gibi... Bu şiirde umutlar, toprağa yeni serpilmiş tohumlar kadar sevinçli. Bekliyor yeşermek için gelecek yılın hasat mevsimini. Karın tokluğuna sızlıyor nasırın ızdırabı, çelimsiz avuçlarda... semiz sürüler otlarken merada, burjuvazinin kör kütük ayyaş serseriliğinde, yemyeşil otları geviş getirirken, açlığın çığlığı , lacivert gökyüzünü yırtıyor bencilliğin hoyratlığında. İnsanlığını yaşamadan, doğmaya ve bir o kadar aç ölmeye mahkum, çocuk gülüşlerde, demir attı mısralarım bu akşam, hançer keskinliğinde ve sessizce. Tenleri yanmaktan sanki kalın bir kösele, ayak izleri tabanlarındaki yaralardan feryadlar edercesine... BEN İNSANLIĞIMDAN UTANARAK, HECELERİMİN YÜZÜNÜ KAPATTIM, KAPATTIM, KAPATTIM, hüzünle ve çaresizliğin esaretinde. NİLGÜN. |
TEBRİKLER
Dilerim yaşadığın doğduğun şehir ve adım atığın her yer neşe ve huzur dolar
Selam Saygı Sevgi ve Dua ile
A.E.O