Gökyüzü uyuyordu
düş içindeydi umut
yıldızlar ay ve bulut
ansızın şimşekler çaktı
uyandı tüm karanlık
kan isterim kan!diye haykırdı savaş
yeryüzü kaydı ardından
gözyaşları içinde evladını toprağa verirken
anan öleydi, anan dedi yaşlı bir adam
yeryüzü ceset kokuyordu durmadan
kardeşinin kanı siniyordu ellerine
üstelik yağmur yağıyordu
aynı anda baldırı çıplak bir çocuk
ipi ıslanmış mavi uçurtmasıyla eve dönüyordu tarladan
fırtınadan korkmadan
umut peşinde koşuyordu umut
ne güzel bir çocuktu oysa
özgürlüğe tutunmak istedikçe
çamura saplanıyordu hayat izleri ve
hiç durmadan sayıklıyordu
bana bir bulut yolla baba, bulut
kanadına bineceğim, hadi ne olur
ya da bir kuş yolla
barış neredeyse oraya gideceğim
sonra...
sonra hiç beklenmedik bir anda sordular ona
senin adın ne çocuk
benim adım umut, sizin ki ne acaba
der demez vurulup düştü gökyüzünden bir bulut.

Nurcan TALAY
27.09.2011
Saat:20:00