mintanımın yakasında birikmiş kara kir gibi
bir yalnızlıkla geldim
yüzyıllık sabırdan aşınmış bir tesbih gibi
geldim örselenmiş yüreğimle
bu hüzünlü kadınlar konağına
geldim oturdum
gül kokulu eller ömrümü yunsun diye
dualarım bir amin duysun diye
buradayım işte
bedbaht ve yorgun

gözyaşları kurumuş ve benzi solmuş kadınlar
bahçede kuyu dolduruyordu
zamana hayáller dokuyordu
yalnızlıkları vardı yalnızlığıma
nevresim işliyorlardı uykusuzluğuma
geldim ay ışığında bilenmiş kederimle
bu hüzünlü kadınlar konağına
geldim oturdum
kırılmış fincanlarımdan fal okutmaya
şifalı ellere yaramı sardırmaya
buradayım işte
bezgin ve perişan

bir heybemdeki çiviye çekice baktım
bir de onların çaresizliğine baktım
kendimden utandım
kalktım
rüzgárın kırdığı kapıları onarmaya başladım
anladım ki bende zamanında
bu hüzünlü kadınlar konağının
duvarlarına kara çalan adamlardandım...

buradayım işte
bedbaht ve yorgun

buradayım işte
bezgin ve perişan